Tozlu Raflar

                          Bu hayatta en çok inandığım söz "Öfkenin başlangıcı çılgınlık, sonu pişmanlıktır."   olmuştur. Bazen elimizde olmadan, hiç istemeden bir nedenden dolayı sinirlenip etrafımızdaki insanları paramparça edebiliyoruz. Gözlerimiz odaklandığımız şeyden başka hiç bir şeyi görmüyor. Değer verdiğimiz insanları bile... Ve iş işten geçtikten çook sonra pişman oluyoruz. Yaptığımız hataları, açtığımız derin yaraları, söylediğimiz onca çirkin sözleri hatırlayıp pişman oluyoruz.  "Son pişmanlık fayda etmez." derler. Bilirsiniz, bu her zaman böyle değildir. Bazen küçücük bir özür bile yeterlidir yaptıklarınızı telafi etmeye. Sizi olduğunuz gibi kabul edebilecek değerli insanlar vardır hayatınızda. Lakin, onlar affetse de siz affedemezsiniz kendinizi. Öfke geçmiştir çoktan, geriye kalan yalnızca pişmanlık olur. "Nasıl hakim olamadım ben kendime? Nasıl söyledim o sözleri?" diye düşüncelere dalarak yakıp bitirirsiniz kendinizi.  Asıl acı olan, her

                                              Canınız yandığında ilk önce yardıma koşan insanlardır aileniz. Bir hata yaptığnızda sizi avutup "geçecek biz yanındayız" diyen insanlardır. Koşulsuz şartsız -siz ne yaparsanız yapın- sizi hep sevecek olanlardır. Bunları bilirsiniz zaten hep, lakin değerlerini bilemezsiniz. Gün gelir, kaybetmekten deli gibi korktuğunuz insanlara elveda demek zorunda kalırsınız. En acısı da budur zaten.        Ah be keşke o son sözü söylemeseydim! dersiniz. Ama iş işten geçmiştir bir kere. Giden gitmiştir, geri dönüş yoktur. Canınız yanar yine, bu kez yanınızda kimse kalmamıştır. Siz sararsınız yaralarınızı ağlaya ağlaya. Etrafınıza bakarsınız dönüp, bir avuç dolusu yalandan tebessüm eden insan görürsünüz. Size gereken gerçek insanlardır. İyiyi, kötüyü dolaysız yoldan -doğrudan- söyleyenler. Bazılarımız çok ürker o insanları kaybetmekten. Değer verdiğimiz insanları kaybetmekten. Zaten hangimiz korkmayız ki sevdiklerimizi kaybetmekten? Onların ölü