AİLE

                                           
  Canınız yandığında ilk önce yardıma koşan insanlardır aileniz. Bir hata yaptığnızda sizi avutup "geçecek biz yanındayız" diyen insanlardır. Koşulsuz şartsız -siz ne yaparsanız yapın- sizi hep sevecek olanlardır. Bunları bilirsiniz zaten hep, lakin değerlerini bilemezsiniz. Gün gelir, kaybetmekten deli gibi korktuğunuz insanlara elveda demek zorunda kalırsınız. En acısı da budur zaten.  
  
  Ah be keşke o son sözü söylemeseydim! dersiniz. Ama iş işten geçmiştir bir kere. Giden gitmiştir, geri dönüş yoktur. Canınız yanar yine, bu kez yanınızda kimse kalmamıştır. Siz sararsınız yaralarınızı ağlaya ağlaya. Etrafınıza bakarsınız dönüp, bir avuç dolusu yalandan tebessüm eden insan görürsünüz. Size gereken gerçek insanlardır. İyiyi, kötüyü dolaysız yoldan -doğrudan- söyleyenler. Bazılarımız çok ürker o insanları kaybetmekten. Değer verdiğimiz insanları kaybetmekten. Zaten hangimiz korkmayız ki sevdiklerimizi kaybetmekten? Onların ölümlerini, gidişlerini görmekten?? 
Koşulsuz şartsız severiz onları. Hayatımızın merkezine koyarız her zaman. Şu fani dünyada bir tek onlara inanıp güveneniriz. En mutlu ya da mutsuz anlarımızı onlarla paylaşırız. Ve bir şeyi hep biliriz. Gerçek olan tek bağ "aile bağı"dır. Ve prangadan bile daha dayanıklıdır.

 Şimdi zaman, iş işten geçmeden sevdiklerimize kocaman sarılma zamanı. Onları kaybetmeden önce son sözlerimizi filtreden geçirme zamanı.Yokluğumuzdan önce varlığımızı hissettirme zamanı. Sarılalım, hiç bırakmayacakmış gibi hemde. 
 Beni hiç yalnız bırakmadığınız için size ömrüm boyunca minnet duyacağım " GÜZEL AİLEM".